“ขอความกรุณานะคะพี่ หนูไม่มีใครแล้วจริง ๆ”
เสียงของหญิงสาวหน้าตาใสซื่อในชุดนักศึกษานั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้องเช่าผมในคืนวันอังคาร ฝนตกปรอย ๆ และหน้าผมตอนนั้นก็เปียกไม่ต่างจากเธอ
เธอชื่อ “นินิว” ปีสาม มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง
ผมเพิ่งออกจากห้องเพื่อไปซื้อของตอนที่เจอเธอนั่งอยู่แบบนั้น
เมื่อถามไปถามมา เธอบอกว่าเพิ่งโดนไล่ออกจากหอพัก เพราะค้างค่าเช่า 2 เดือนแล้ว เจ้าของหอไม่ใจดีอย่างที่คิด
ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน เธอทำงานพาร์ทไทม์ แต่ไม่พอกับค่าใช้จ่าย
นินิว : “ถ้าพี่ไม่ช่วย หนูก็ไม่รู้จะนอนไหนจริง ๆ นะคะ”
ผมลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดเบา ๆ
“เข้าไปพักก่อนก็ได้ คืนเดียว”
เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มจาง ๆ ดวงตาสั่นระริกจนผมรู้สึกอะไรบางอย่างแปลก ๆ ข้างใน
ผ้าขนหนูผืนเล็กซับน้ำหยดจากปลายผมเธอช้า …
