“ขอความกรุณานะคะพี่ หนูไม่มีใครแล้วจริง ๆ”
เสียงของหญิงสาวหน้าตาใสซื่อในชุดนักศึกษานั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้องเช่าผมในคืนวันอังคาร ฝนตกปรอย ๆ และหน้าผมตอนนั้นก็เปียกไม่ต่างจากเธอ
เธอชื่อ “นินิว” ปีสาม มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง
ผมเพิ่งออกจากห้องเพื่อไปซื้อของตอนที่เจอเธอนั่งอยู่แบบนั้น
เมื่อถามไปถามมา เธอบอกว่าเพิ่งโดนไล่ออกจากหอพัก เพราะค้างค่าเช่า 2 เดือนแล้ว เจ้าของหอไม่ใจดีอย่างที่คิด
ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน เธอทำงานพาร์ทไทม์ แต่ไม่พอกับค่าใช้จ่าย
นินิว : “ถ้าพี่ไม่ช่วย หนูก็ไม่รู้จะนอนไหนจริง ๆ นะคะ”
ผมลังเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดเบา ๆ
“เข้าไปพักก่อนก็ได้ คืนเดียว”
เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มจาง ๆ ดวงตาสั่นระริกจนผมรู้สึกอะไรบางอย่างแปลก ๆ ข้างใน
ผ้าขนหนูผืนเล็กซับน้ำหยดจากปลายผมเธอช้า ๆ ร่างบางในชุดนักศึกษาเปียกชุ่มแนบผิวแน่นจนน่าใจหาย
ผมยื่นเสื้อยืดกับกางเกงบอลให้เธอ แล้วชี้เข้าห้องน้ำ
“ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวพี่ทำอะไรอุ่น ๆ ให้กิน”
ผ่านไปสิบห้านาที นินิวเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดที่ผมให้
แต่เสื้อมันหลวม…และเธอไม่ได้ติดกระดุมทุกเม็ด
นินิว : “พี่…ขอบคุณนะคะ ที่ไม่มองหนูเหมือนผู้หญิงขายตัว”
เธอเดินเข้ามาใกล้ จับมือผมไว้แน่น ก่อนจะเอียงคอถามเสียงแผ่ว
นินิว : “แต่ถ้าหนู…อยาก ‘ตอบแทน’ พี่ในแบบที่ผู้หญิงคนหนึ่งทำได้ล่ะคะ”
ผมตกใจนิด ๆ แต่ใจเต้นแรงกว่าเดิม
“ไม่เป็นไรนินิว พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น”
นินิว : “แต่หนูคิด”
คำพูดนั้นเหมือนดึงอารมณ์ทั้งหมดให้ทะลักออกจากกรอบ
ผมเผลอคว้าเอวเธอเข้ามากอดแน่น จูบแรกแตะปากเบา ๆ ก่อนเธอจะจูบกลับแรงกว่าที่คิด
เธอคร่อมตักผมในพริบตา หน้าอกใต้เสื้อยืดเบียดอกผมจนรู้สึกถึงความนุ่มแน่นชัดเจน
มือผมลูบต้นขาเธอผ่านกางเกงบอลที่ร่นขึ้นมาเกือบถึงสะโพก
นินิว : “พี่เอก…หนูต้องการคืนนี้…หนูอยากลืมทุกอย่างสักคืนได้ไหม”
ผมพาเธอเอนตัวลงบนโซฟา จูบซอกคอเธอเบา ๆ พร้อมปลดเสื้อยืดออกอย่างช้า ๆ
ร่างกายเธอขาวเนียน ไร้รอยตำหนิ หน้าอกสวยได้รูป หัวนมสีอ่อนแข็งชูเมื่อปลายลิ้นผมแตะสัมผัส
เสียงครางเธอเบา แต่สั่นในอกผมรุนแรงกว่าที่คาด
มือของเธอจับแขนผมแน่น สะโพกบดขยี้ราวกับต้องการหลอมรวมกันให้แนบสนิท
ลมหายใจเราหนักขึ้น จังหวะสอดประสานชัดเจนมากขึ้น เธอกระซิบซ้ำ ๆ ว่า “ลึกกว่านี้…แรงกว่านี้”
และผมก็ให้เธอทุกอย่าง
หลังจากปลดปล่อยสุดทาง เรากอดกันเงียบ ๆ บนโซฟา
นินิวนอนพิงอกผม เธอยิ้มบาง ก่อนจะพูดคำที่ผมไม่คาดคิดเลย
นินิว : “พี่เอก…ขอโทษนะคะ…หนูไม่ได้ไม่มีหอจริง ๆ หรอก”
ผมหยุดหายใจชั่วขณะ
“ว่าไงนะ?”
เธอลุกขึ้น ใส่เสื้อผ้าอย่างใจเย็น ก่อนจะหยิบกระเป๋าที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าเช็ดตัวออกมา
นินิว : “หนูแค่เลือกพี่…เพราะพี่ดูใจดี…และน่าจะมีเงิน”
เธอเปิดกระเป๋าโชว์แบงค์พันที่เธอแอบล้วงไปจากกระเป๋ากางเกงผมที่วางไว้
นินิว : “แค่หนึ่งคืน…ได้ทั้งเงิน ได้ทั้งความรู้สึก…คุ้มใช่ไหมคะ”
ผมลุกขึ้นทันที จับข้อมือเธอแน่น
“อย่าคิดว่าจะออกไปง่าย ๆ”
เธอยิ้ม…ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดอะไรบางอย่าง
เสียง ‘ติ๊ง’ ดังขึ้นจากมือถือผมเอง
“หากพี่ทำอะไร หนูจะส่งวิดีโอไปให้แฟนพี่ทันทีนะคะ…ภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องนี้น่ะ พี่ติดไว้ใช่ไหม แต่ไม่รู้ว่าหนูรู้รหัส…”
ผมหน้าชา…กล้องที่ใช้ดูแมวเวลาไม่อยู่ห้อง กลับกลายเป็นมีคนเอาไปใช้เล่นกับผมเอง
เธอหยิบเงินออกมาแค่ 1,000 บาท วางบนโต๊ะ
นินิว : “หนูไม่เอาหมดหรอกค่ะ พี่ให้หนูแล้ว…ถือว่าซื้อประสบการณ์ละกัน”
เธอเดินออกไปจากห้อง
ผมยืนนิ่ง มือกำแน่น ใจเต้นแรง
แต่นาทีต่อมา ผมเดินเข้าไปที่ห้องเซิร์ฟเวอร์เล็ก ๆ ข้างห้องนอน
ต่อสายลิงก์ลับอีกชุดที่ผมไม่เคยบอกใคร
หน้าจอขึ้นวิดีโอของเธอชัดเจนทุกมุม พร้อมเสียงทุกคำพูด
ผมยิ้มมุมปาก แล้วพึมพำเบา ๆ
“เธอไม่ใช่คนแรกหรอกนินิว…แต่เธอจะเป็นคนสุดท้ายที่คิดว่าเอาเงินกับศักดิ์ศรีจากห้องนี้ไปได้ฟรี ๆ”
